Tot ziens en bedankt!

Onderstaand verhaal had ik vrijdag op de dag van vertrek getypt, maar heb ik helaas niet kunnen plaatsen omdat het WiFi-signaal wegviel. Toch wil ik jullie dit verhaal niet onthouden:
En dan is het zover, onze laatste dag is aangebroken. We hebben onze backpacks en koffers ingepakt, online ingecheckt en vanavond om 21.30 worden we opgehaald om naar het vliegveld van Douala te gaan. Aan de ene kant veel zin om naar huis te gaan naar familie en vrienden die ik erg mis, maar toch haat ik het om afscheid te nemen van alle lieve mensen hier. Wat heb ik ongelofelijk veel respect voor een aantal personen die hier werken, die ons avontuur tot een succes hebben gemaakt. Waaronder de shopmedewerker Mr. Willy Brown , die 7 dagen in de week werkt van 07.00 uur tot 's avonds 20.00 uur en die geen salaris ontvangt, alleen maar voedsel en geld voor zijn huur. Hij roept elke morgen met een heel hoog stemmetje 'Goodmorning Sannieeeeeeee' (over dat zinnetje droom ik 's nachts zelfs), hij is altijd vrolijk, terwijl hij een enorm verleden heeft die je niet in de koude kleren gaat zitten. Hij vroeg gisteren aan ons of we hem nooit willen vergeten, maar dat zal ook echt niet gaan. Want als ik aan Kameroen denk, denk ik automatisch aan hem en aan de verdere gebeurtenissen. Zo ook denk ik dan aan afgelopen week in het ziekenhuis.
Ik werkte op de Maternity, waar ik eigenlijk geen gekke dingen heb gezien en waar het erg rustig was, dus heb ik op de medical ward geholpen. Dat is een combinatieafdeling waar patiënten door elkaar liggen van alle specialismen behalve chirurgie en obstetrie. Zo kwam daar maandagmorgen, tijdens de korte kerkdienst, een taxi het terrein op rijden met daarin een vrouw die erg duizelig was, niet meer kon lopen en minimaal kon praten. We hebben haar in de rolstoel getild en naar de arts gebracht. Op het moment dat ze daar zat, kreeg ze een schok en leek het op een kort epileptisch insult. Ze trok al snel bij, maar kon nadien helemaal niet meer praten en haar linkerhelft van haar lichaam kon ze niet meer bewegen. De dokter en ik hadden snel door dat het ging om een herseninfarct of -bloeding en we hebben haar direct een infuus gegeven met bloedverdunners. Na 4 dagen is er helaas nog niets verbeterd en zijn ze bang dat ze blijvende schade op heeft gelopen. De vrouw is nog maar 32 jaar en heeft een zoontje van 3 jaar. Toch was haar man erg positief ingesteld en bedankte mij voor mijn hulp. Maar wat heb ik nu gedaan...want er is geen enkele vooruitgang geboekt. Erg heftig om mee te maken.
En woensdagmiddag ging ik samen met een Duits meisje en Anke (medevrijwilliger van Livebuild) nog kijken naar wat stof voor een shirt, maar net toen we wilden vertrekken hoorden we veel vrouwen schreeuwen en heel hard huilen. Wij gingen even kijken en we zagen een levenloos lichaampje liggen van een jongetje van 2 jaar. Haar zoontje was dus overleden aan een zware longontsteking na een kwartier reanimeren en uitzuigen. We stonden er met open mond naar te kijken en ik was even van slag. Om dat kleintje daar zo te zien liggen... Bah! Dat beeld blijf je gewoon onthouden met daarnaast die verdrietige rouwende moeders. Nadat de arts zijn dood had bevestigd, hebben ze zijn benen, armen en kaken vastgeknoopt en in een doek gewikkeld. De familie nam het kindje (in een taxi) mee naar het mortuarium, wat een stuk verder weg ligt dan het ziekenhuis. Om stil van te worden.

Uiteraard zijn het niet alleen negatieve verhalen die we mee hebben gemaakt. Zo was er gisteren ook het basketbaltoernooi, dat Jurgen heeft georganiseerd. Hij was coach van een team en dat team heeft zelfs ook nog gewonnen. Gaaf om te zien hoe fanatiek en enthousiast die kinderen bezig zijn met sport.
Om deze weken goed af te sluiten was er gisteren ons afscheidsfeestje. We hadden een aantal collega's waar we mee gewerkt hebben, medevrijwilligers en een aantal personen die werken in de kantine en de shop uitgenodigd. Na een speech en een gebed gingen we eten en drinken. Er was voor ons gekookt en twee medevrijwilligers hadden een fruitpunch gemaakt, superlief! Na het eten werd er tot 22.00 uur gedanst op Afrikaanse muziek. Wat een tof en gezellig feestje was dat!

Dan is het nu tijd om de laatste spulletjes te gaan pakken en te wachten op onze chauffeur. Op naar ons kikkerlandje, familie, vrienden en een frikandel speciaal, waar ik al weken veel zin in heb!!

Liefs van ons!

Nu ik dit verhaal plaats zijn wij alweer thuis. We hebben een goede, soepel verlopende vlucht gehad met een tussenstop in Istanbul, waar we hebben genoten van een hamburger van de Burger King! Het welkomstcomité (ouders, schoonouders, Anouk en Robert en kids) stond ons op Schiphol op te wachten, waar we samen gezellig wat hebben gedronken. Het klinkt lekker cliché, maar wat is het thuis komen in ons huisje dan toch fijn. Ons huis was helemaal versierd door mijn lieve vriendinnetjes en de koelkast is al gevuld door onze ouders. Ze hadden zelfs een 'welkom thuis-taart' laten maken! Na de door mij zo verlangde frikandel speciaal te hebben gegeten, die heerlijk smaakte, hebben we de tassen en koffers uitgepakt en hebben we wel een half uur onder de douche gestaan. Daarna zijn we lekker gaan slapen.
En nu is mijn en ons avontuur alweer voorbij. De eerste week in Kameroen verliep langzaam, maar de overige vijf weken zijn voorbij gevlogen. Het was heftig en het was een flinke cultuurschok, maar wat gaaf om mee te hebben gemaakt! Ik heb met het werken in het ziekenhuis alles kunnen zien en doen wat ik voor ogen had. Het was soms heftig, vreemd en bizar, maar ook geweldig om te zien hoe je opgenomen wordt in de cultuur en het werk heeft me regelmatig kippenvel bezorgd. Ook lichamelijk was het zwaar. Nee, het was zeker niet makkelijk om twee weken met malaria en een parasiet in bed te liggen in een vreemd land, waar je niet de faciliteiten om je heen hebt die je op dat moment graag wilt hebben. Maar wat was het fijn om op zulke momenten iemand bij je te hebben die alles voor je regelt. Ik ben enorm blij dat Jurgen ook het Afrikaanse leven mee heeft kunnen maken, wat heeft kunnen betekenen voor veel personen in Kameroen en dat we ons samen een maand hebben kunnen redden. Nu besef je (pas) hoeveel luxe wij om ons heen hebben, luxe die een mens helemaal niet nodig heeft om te leven en om gelukkig te zijn. De quote van Livebuild klopt helemaal: "Jij kan Afrika niet veranderen, Afrika verandert jou".

Iedereen bedankt voor het lezen van onze verhalen en we zien jullie vast snel weer!